5

Punktualnie o ósmej pod moim domem pojawił się Karol. Na jego widok zaparło mi dech; wyglądał niesamowicie w czarnym, sportowym garniturze, który świetnie pasował do jego włosów. Zawsze był przystojny, ale teraz oprócz tego emanował taką męskością. Gdy wyszłam zrobił zachwyconą minę, która nie była chyba udawana, więc byłam zadowolona z efektu. To był jeden z niewielu przypadków, kiedy naprawdę podobałam się sobie patrząc w lustro.

 Szkoła była niedaleko, a ja miałam szaloną przyjemność z patrzenia ukradkiem w przeszklone witryny sklepów i przyglądania się nam idącymi pod rękę. Suknia od rodziców lekko falowała i pomyślałam, że dziś rękawiczki na nic mi się nie przydadzą, bo czuję się tak świetnie, że nie dojdzie do żadnego wypadku. Moje wcześniejsze wątpliwości wydawały mi się kompletnie bezpodstawne, bo nic nie mogłoby zakłócić mojego fantastycznego wieczora.

- Niektórzy chyba nie traktują balu poważnie. Patrz na tamtego chłopaka. – Szepnął mi pogardliwie Karol wskazując na kogoś w tłumie garniturów i balowych sukien. Z zażenowaniem spostrzegłam, że to moja przyjaciółka Domi.

Rzeczywiście można było pomylić ją z chłopakiem – nigdy nie ubierała sukienek czy spódnic, miała co prawda długie, ale cienkie włosy i grube szkła, zakrywające całą twarz. Nie nosiła nawet modnych oprawek, tylko stare, okrągłe okulary. Dziś ubrała się trochę porządniej w jeansy i koszulę, choć zwykle wolała wyciągnięte t-shirty. Wciąż jednak wyróżniała się z eleganckiego tłumu zdążającego do szkolnej piwnicy. Miałam nadzieję, że nas nie zauważy i nawet nie wyprowadziłam Karola z błędu. Szybko znaleźliśmy się w wielkim pomieszczeniu, które dekorowałam przez te kilka tygodni, nie mając nadziei, że będę tutaj w towarzystwie kogokolwiek.

Podczas oficjalnego powitania uczniów przez dyrektora, ja wyciągałam szyję, żeby dojrzeć moich ulubionych znajomych z paczki Katie. Ku mojemu zdziwieniu nigdzie ich nie było. Pomyślałam, że pewnie piją gdzieś wódkę i przyjdą dopiero później na bal. Tak czy siak, na pewno ich miny będą warte zapamiętania.

Rozpoczęły się pierwsze tańce. Szalałam na parkiecie, ale tak, żeby wciąż wyglądać ładnie. Karol wciąż się uśmiechał i gadał z ludźmi. Czekałam na jakąś wolną piosenkę, by poczuć  tak naprawdę, jak to jest tańczyć z chłopakiem. Na rozkręcenie dj’e puszczali jednak ciągle coś szybkiego, tak, że wkrótce byłam zdyszana i podeszłam do stolika z napojami. Zdarłam z rąk niewygodne rękawiczki i położyłam je na pobliskim blacie. Jeśli przez chwilę nie będę ich miała na dłoniach przecież nic się nie stanie, zupełnie się kontroluję!

 Karol rozmawiał z kilkoma kumplami po drugiej stronie Sali. Pod ścianą znalazła mnie Domi. Twarz miała ponurą, najwyraźniej nie bawiła się zbyt dobrze. Powiedziała coś do mnie, ale nie usłyszałam, muzyka dudniła na całego. Wrzasnęłam do niej, żeby poszła poskakać na parkiet. Potrząsnęła głową i pociągnęła mnie do wyjścia. Z jej ust zrozumiałam tylko „musimy porozmawiać”.

W tym momencie pojawił się przy mnie Karol.

- A gdzie to się wybieramy? – wrzasnął mi do ucha, a ja pokręciłam głową, że nigdzie. Wyrwałam rękę z uścisku Domi, która popatrzyła na Karola nieufnie. Chłopak uniósł brwi i ją zignorował.

- Chcę cię komuś przedstawić! – Krzyknął znowu. Uśmiechnęłam się do niego i poczułam, że Domi znowu mnie ciągnie od tyłu. Wyrwałam się i rzuciłam jej ostrzegawcze spojrzenie. – Idziemy?

Pokiwałam głową i wcisnęłam się za nim w tłum. Domi wciąż stała przy drzwiach z założonymi rękami i zaniepokojonym wyrazem twarzy. Karol poprowadził mnie do drzwi na końcu Sali, których wcześniej nie widziałam, bo były przesłonięte starą mapą. Zamek był wyłamany. Znaleźliśmy się w przylegającej do poprzedniej Sali, nieużywanej piwnicy. Poczułam dziwny niepokój, który starałam się stłumić. Pomyślałam o rękawiczkach, które zostawiłam w Sali balowej. Już chciałam po nie wrócić, ale poczułam, że Karol trzyma mnie za ramię. 




Hejka! Sorry za spóźnienie. Na pocieszenie dam wam cuuudowny filmik Jelsowy <3  https://www.youtube.com/watch?v=6QfMPWG_Gao
Suby dla nich za tak świetną robotę!!! / Annie