4

Dni przepływały szybko i moje szanse, że na bal zaprosi mnie ktokolwiek, malały. Już nawet się pogodziłam, że sukienka od rodziców zawiśnie nieużyta w szafie, aż nagle przyszedł dzień, który zmienił moje dotychczasowe życie.

Początek czerwca był piękny. Większość „tych fajnych” ludzi musiała pisać teraz egzaminy poprawkowe i podciągać oceny, żeby przejść z klasy do klasy, więc miałam przynajmniej trochę spokoju. Moje stopnie były bardzo wysokie, jak zwykle, więc w czasie wyciągania dwój przez Katie i jej koleżanki mogłam posiedzieć sobie w pobliskim parku lub spacerować z Domi. I choć z początku miałyśmy opory, teraz nie wstydziłyśmy się  ubierać krótkich spodenek. Ostatecznie, tak niewiele osób nas tolerowało, że nie przejmowałyśmy się opiniami na temat naszych figur.  Domi, w przeciwieństwie do mnie, była cała strasznie wysoka i chuda. Nie miała zupełnie biustu, a w jej posturze było coś męskiego. Ona też często obrywała – czasami nawet za to, że się ze mną przyjaźni.

Tegoroczny bal miał być połączony z jubileuszem szkoły, więc przygotowania objęły wszystkich bez wyjątku. Zmuszono nas do wzięcia udziału w dekorowaniu piwnic szkolnych, w których miała odbyć się nasza impreza. Aula została przeznaczona na przyjęcie najróżniejszych miejskich oficjeli, którzy mieli pobłogosławić szkołę lub lepiej - wspomóc ją finansowo.

Cała ironia polegała na tym, że zaangażowano w „ozdabianie balowe” głównie dziewczyny, które nawet nie zamierzały wybierać się na bal. Większość z nich nie miała partnerów, podobnie jak my. Nie przeszkadzało nam to jednak być dumnymi ze swojego dzieła, gdy cała niska, ciemna piwnica, została rozświetlona tysiącami światełek choinkowych i girlandów z bibuły. Patrząc na skończone dzieło pomyślałam, że to może nawet lepiej, że nie będę brała w tym udziału; gdybym się zdenerwowała stare fundamenty szkolne w połączeniu z bibułą mogłyby dać piękny pożar.

Nazajutrz miał być bal oraz uroczystości, nauczyciele ganiali w tę i z powrotem jak szaleni, a strojenie szkoły dobiegło końca. Wykonywano ostatnie telefony, a w szatni dokonywano wyboru tegorocznego DJ’a. Wypożyczyłam z biblioteki książki, które miały być moją jutrzejszą ucieczką przed myślami o  samotności. W domu miałam co prawda moją kotkę Moon – tak ją nazwałam, bo uwielbiała siadywać nocą na parapecie i przyglądać się księżycowi, zresztą niedawno odkryłam, że to faktycznie kotka – a wieczorem miała wpaść Domi na jakiś fajny film.  Strasznie jednak chciałam być na tym balu, choć sama przed sobą nie mogłam się do tego przyznać.

Gdy już miałam wychodzić na drodze stanął mi znajomy czarnowłosy chłopak. Zamarłam przy drzwiach, obładowana książkami. Poczułam, że na twarz wlewa mi się rumieniec, a w brzuchu pojawia się łaskotanie.

-Theo, cześć. – Karol najwyraźniej nie zamierzał pozwolić mi wyjść. Czekałam w napięciu, co mi powie. – Słuchaj, chciałem Cię o coś zapytać. Wyjdziemy na zewnątrz? Daj. – Zabrał mi z rąk stosik książek, bez mojego pozwolenia. Zamarłam przez chwilę, zaskoczona i zachwycona, czując podskakujące serce.  Dopiero po chwili trochę się otrząsnęłam i wybiegłam za nim ze szkoły. Czego on może ode mnie chcieć?

Gdy już oddaliliśmy się trochę od budynku Karol odchrząknął.

-Słyszałem, że lubisz bale, Theo. – Zaczął. Było to bardzo dziwne stwierdzenie, ale tylko kiwnęłam głową. Chłopak przystanął i rozejrzał się wokół. – Chciałbym zaprosić cię na ten jutrzejszy bal.

Moje serce oszalało. Prawdopodobnie otwarłam usta, ale nie byłam zbyt świadoma tego, co się ze mną dzieje. On zaprosił mnie na bal! Idę na bal! Z Karolem! Z najfajniejszym chłopakiem naszej szkoły! Świat nagle wydał mi się pięknym miejscem.  Karol jednak wyglądał na dziwnie spiętego. Czyżby nigdy nie zapraszał nikogo na bal?

- Super! To znaczy, jasne, bardzo chętnie z tobą pójdę, ale… na serio? – Paplałam nie kontrolując tego, co mówię. Karol uśmiechnął się i skinął głową.

- Wiem, że jesteś fantastyczną dziewczyną i tyle potrafisz… Słyszałem, że umiesz różne sztuczki i tak dalej… Chciałbym przedstawić cię kilku znajomym…

Byłam wciąż zbyt podniecona, by przejmować się tym, co mówił. Kiwałam głową, nie słuchając go, a w mojej głowie już pojawiały się obrazy, takie jak zachwycona mina Karola na mój widok i romantyczny taniec w blasku dyskotekowych lampek.

- Przyjdę po ciebie jutro o ósmej.– Powiedział i puścił do mnie oko. Po chwili zniknął w bocznej uliczce.  

Chciało mi się śpiewać i tańczyć. Śmiałam się jak zwariowana biegnąc do domu, aż ludzie oglądali się za mną i dziwnie przyglądali. Czułam, jakby w ciele rozlewało mi się coś bardzo miłego i ciepłego. Nie mogłam doczekać się miny mamy na wieść, że założę jej sukienkę oraz tego, co mi powie Domi, gdy jej o tym wszystkim opowiem. Każde drzewo, każdy dom i latarnia wydawało się uśmiechać do mnie i błyszczeć lśniącym blaskiem. Gdy wpadłam do domu, rodziców jeszcze nie było, więc od razu zadzwoniłam do Domi. Bez powitania opowiedziałam jej o całym zajściu, śmiejąc się do siebie jak wariatka. Domi jednak nie podzielała mojego entuzjazmu.

- To dziwne. Przecież ty z nim nigdy nie gadasz. I nigdy wcześniej nie zaprosił cię na bal, ani nawet nie próbował podrywać. – Gderała mi do telefonu, co odebrałam jako obrzydliwe objawy zazdrości. Smutno mi było, że mam taką przyjaciółkę, która nie może przynajmniej udawać, że podziela moje szczęście. Nawet się z nią trochę przez to pokłóciłam i skończyło się na przypalonej słuchawce od telefonu. Po chwili już jednak zanurzyłam się w kosmetykach i innych przyziemnych sprawach.

Znowu czułam, że zaczynam myśleć jak typowa nastolatka i cieszyłam się z tego. Trochę normalności w moim życiu. Nie chciałam, żeby wątpliwości Domi zniszczyły mój dobry nastrój, więc czym prędzej przebrałam się w przepiękną suknię, którą dostałam na szesnaste urodziny od rodziców. Przez następną godzinę przymierzałam buty i zmieniałam fryzury – wszystko musiałam mieć dopracowane do jutra. Nawet nie usłyszałam, jak mama wróciła do domu i zaskoczona przyłapała mnie przed lustrem.

- Theo, czy to…

- Zaprosił mnie najfajniejszy chłopak ze szkoły! – Wypaliłam jednym tchem. Twarz mamy się rozjaśniła i po chwili obie siedziałyśmy na kanapie rozmawiając o Karolu, balu i fryzurach. Wciąż wymieniałyśmy radosne wykrzykniki, po czym mama zajęła się tworzeniem na mojej głowie misternego dzieła, które sama nosiła często w średniowieczu.

Tego wieczora kładłam się spać lekka jak piórko, mając głowę pełną cudownych marzeń i obietnic.

Następnego dnia rano zadzwoniła Domi i mnie przeprosiła. Powiedziała, że też przyjdzie na bal, ale sama. Twierdziła, że chce trochę potańczyć i najeść się za darmo ciastek, choć wydawało mi się, że tak naprawdę chce mieć na mnie oko. Pomyślałam, że musiało jej to naprawdę zaleźć za skórę, że idę z Karolem. Równocześnie wyobraziłam sobie miny Vicky, Roxy i Katie, przez co nastrój mój sięgnął stanu euforii.

Cały dzień czułam narastające napięcie i tremę. Z jednej strony nie mogłam się doczekać balu, a z drugiej strony stresowałam się.  Moje zmartwienia zaczynały się na tym, że zrobię z siebie idiotkę podczas tańca, a kończyły na tym, że wywołam pożar. Przysięgłam sobie, że za nic w świecie nie zdejmę rękawiczek.