25

Laboratorium było puste, więc pomyślałam, że przynajmniej zbadam kilka preparatów na trening u dr Bannera. Z początku byłam zła po kłótni, ale gdy potem o tym myślałam, wcale nie zdziwiła mnie reakcja Willa: zaskoczyłam go tym, że wiem o jego uczuciach i nawet nie wytłumaczyłam mu skąd mam te informacje o Violet i Tadashim. Myślał pewnie, że chcę go zdemaskować, albo wymyślam jakieś bzdury. Głupia pomyłka Willa mogła poskutkować tym, że Viola naprawdę by się wyprowadziła.

Siedziałam w laboratorium aż do wieczora, przyglądając się różnym substancjom przez mikroskopy i rozmyślając, jak to wszystko teraz odkręcić. Kiedy zużyłam już wszystkie preparaty leżące obok mnie, postanowiłam znaleźć nowe. Nie byłam pewna, w której szufladzie ogromnej szafy powinnam szukać, otwierałam więc wszystkie drzwiczki po kolei. W pewnym momencie przed oczami mignęło mi moje imię.

Zajrzałam więc jeszcze raz do najwyższej szuflady, gdzie znalazłam stertę papierów. Już sam ten fakt był dziwny, bo w Akademii praktycznie nie używano tak wątłych i niepraktycznych rzeczy jak papier czy długopisy. Wyjątek stanowiły czasem tylko książki. Wszyscy korzystali z supernowoczesnych, cienkich jak włos wyświetlaczy lub hologramów.

Oprócz tego, na stronie leżącej na wierzchu wypisane było moje imię i nazwisko, a pod spodem „ Jaki jest jej udział w tej całej sprawie?”. Musiałam wspinać się na palce, by coś przeczytać, lecz zanim wyciągnęłam teczkę z papierami jeszcze chwilę się wahałam. To prawdopodobnie nie było przeznaczone dla moich oczu. Doszłam jednak do wniosku, że jeśli ktoś pisze sobie moje personalia jakbym była zamieszana w jakieś morderstwo, to chyba mam prawo wiedzieć, kogo zabito.

Dokładnie sprawdziłam, czy nikogo nie ma na korytarzu i na wszelki wypadek zasłoniłam okna. Wytargałam z wąskiej szuflady grubą teczkę z kartką opisaną moim nazwiskiem przyczepioną na okładce.

Ostrożnie uchyliłam poły teki i ujrzałam starannie poukładane w koszulkach wycinki z gazet, kolejne kartki popisane markerem ze znakami zapytania i notatkami oraz kilka porządnie wydrukowanych pism. Przyjrzałam się tym ostatnim, bo z wycinków i notatek niewiele mogłam zrozumieć. Pierwsze, datowane na 2 lata temu wyglądało tak:

RAPORT

ze śledztwa w sprawie zniknięcia pocisków nuklearnych należących do AKADEMII na wyspie ****

Śledztwo w sprawie zdarzenia z dnia **** trwało ponad rok, tj. do dnia zawieszenia śledztwa w dniu ****. Pociski nuklearne o parametrach określonych w dowodzie nr 3 nie zostały odnalezione oraz nie został określony sprawca kradzieży.

O godzinie 00:30 akademicka grupa uderzeniowa została zaalarmowana przez władze więzienia Twierdzy o nagłym spadku temperatury w bunkrze zbrojeniowym, w komorze nuklearnej.

W momencie dotarcia grupy uderzeniowej na miejscu zdarzenia pozostały jedynie otwory w betonowo - żelaznej, grubości dwóch metrów ścianie, o średnicach pokrywających się ze średnicami pocisków. Założono, że zostały one wyrwane za pomocą zdolności telekinetyczno – magnetycznych, co potwierdzone zostało również zbadaniem miejsca zdarzenia, w którym nie stwierdzono obecności człowieka, potwora, ducha ani żadnej innej żyjącej istoty. Pociski zostały więc skradzione z zewnątrz, pomimo wszystkich zabezpieczeń przed mocami jak i tymi standardowymi.

Ślad pocisków urywa się przy powierzchni oceanu, grupa tropiąca założyła więc, że pociski zostały wciągnięte pod wodę. Przeszukanie dna morskiego w odległości 200 km nie dało rezultatów.

W śledztwie przesłuchani zostali strażnicy Twierdzy oraz więźniowie, (raporty z przesłuchań nr234555). Nie wynikły żadne nowe informacje.

Pociski nie zostały odnalezione, śledztwo zawieszono.

Kpt. ************

Pod spodem ktoś nabazgrał :

Potrzebuje energii jądrowej? Żywi się nią?

Zajrzałam do pierwszego wycinka prasowego, leżącego na dnie teczki. Był to spory artykuł z jakiegoś dziennika. Tytuł brzmiał : „Niespotykane trzęsienia ziemi i podwyższony czynnik zniknięć – ludzie na całym świecie zaczynają nazywać tę wyspę przeklętą”. Niestety nazwa wyspy była zamazana. Delikatnie odwróciłam cienki wycinek. Było tam napisane „ On powstaje”, a pismo było inne, niż pierwsze bazgroły. Ciekawe.

Miałam rację z tym morderstwem, ta teczka wyglądała na dokumenty jakiejś grubszej sprawy. Poczułam dreszcz podniecenia, choć nie powinnam, bo przecież ktoś najwyraźniej o coś mnie tutaj podejrzewał. Nie miałam pojęcia o co chodzi, ale postanowiłam dogłębniej przejrzeć te dokumenty.

Nagle przypomniałam sobie, że dziś Violet miała przyprowadzić swojego niedoszłego chłopaka i jego dziewczynę na kolację. A przez to całe zamieszanie z pomyłką Willa, zapomniałam mu o tym powiedzieć. Walcząc z natychmiastową chęcią przeczytania dokumentów, a uprzedzeniem Willa, wybrałam to drugie i wcisnęłam papiery do swojej torby. Jeśli zaniosę je jutro wcześnie rano, nikt nic nie zauważy.

Wpadłam zdyszana do mieszkania i zdążyłam krzyknąć tylko "Will!", gdy na klatce schodowej rozległy się śmiechy i w drzwiach stanęła Violet wraz ze swoimi znajomymi. Nie sądziłam, że spędziłam w Akademii aż tyle czasu. pokoju wyjrzał Will, a gdy zobaczył kto wszedł oczy mu się przyciemniły. Starał się jednak zachowywać swobodnie i nawet uśmiechnął się, witając Honey. Niestety żadne z nich nie przedstawiło jej jako dziewczyny Tadashiego. Cóż, trzeba będzie Willa uświadomić później.